Porto - Demo Blog 5

Modern Türk şiirinde içe dönük, fizik ötesi duyuş ve düşünüşleri benliğinde derinleştirerek dile getiren Necip Fazıl Kısakürek, kendine özgü bir şiir kurar. Onun yer yer dramatik bir form kazanan şiiri, insan beninin açmazlarını, bunalımlarını, varlık alanıyla çatışmalar ağını ifade alanına taşır. Necip Fazıl, daha ilk şiirlerinden itibaren kendisiyle ve dış dünyayla uyum içerisine giremeyen insanın yaşadığı gerilimin şairi olarak belirir. İlk şiirlerinden itibaren ölçülü ve belli bir forma bağlı kalem ürünleri ortaya koyar. Bununla birlikte 1924’te Millî Mecmua’da yayımlanan fakat kitaplarına girmeden kalan “Rüzgârda Sesler” şiiri, onun estetiğinin bir tarafıyla dışında kalır. Gerek form ve ölçüsüz oluşu bakımından farklı bir yapıda beliren söz konusu şiir, şairin gençlik döneminin arayışlarının yahut kalemini farklı estetik alanlarda deneme arzusunun sonucu olarak varlık kazanmış görünür. Kimi özellikleriyle dönemin memleketçi yönelişiyle ve Nâzım Hikmet şiiriyle benzerlikler gösteren “Rüzgârda Sesler”, tematik düzlemde kendi şiir estetiğinden de derin izler taşır. Bu makalede Necip Fazıl’ın teatral ve öyküleyici nitelikleri de içinde barındıran “Rüzgârda Sesler” şiiri, Türk şiir geleneği ve şairin kendi şiir estetiği bağlamında karşılaştırmalı olarak inceleme konusu yapılacaktır.

Necip Fazıl Kısakürek, who articulates introspective, metaphysical perceptions and reflections through his self, establishes a distinctive poetic framework in modern Turkish poetry. His poetry, at times adopting a dramatic form, conveys the paradoxes of the human self, its existential anxieties, and the complex web of conflicts with its sphere of being. From his earliest poems onward, Necip Fazıl emerges as a poet of the tension experienced by the individual who cannot achieve harmony with oneself and the external world. From his earliest poems, he produces works that adhere to meter and maintain a fixed formal structure. However, the poem “Rüzgârda Sesler” (“Voices in the Wind”), published in Millî Mecmua in 1924 but excluded from his collected volumes, remains somewhat outside the primary contours of his aesthetic. This particular poem, which emerges with a distinct structure due to its lack of form and meter, appears to have come into existence as a result of the poet’s youthful explorations or his desire to test his pen in different aesthetic realms. With certain characteristics resembling both the nationalist tendencies of the period and the poetry of Nâzım Hikmet, “Rüzgârda Sesler” (“Voices in the Wind”) also bears deep traces of the poet’s own aesthetic on a thematic level. In this article, Necip Fazıl’s poem “Rüzgârda Sesler” (“Voices in the Wind”), which incorporates theatrical and narrative qualities, will be examined comparatively within the context of the Turkish poetic tradition and the poet’s own aesthetic framework.